Ἡ Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἀθανασίου Κολινδροῦ εἶναι μία παλαιά καί ἱστορική Μονή στήν βόρεια Πιερία, 2 μόλις χιλιόμετρα νοτίως τοῦ Κολινδροῦ. Στήν σφραγίδα της ἀναγράφεται ἡ χρονολογία τοῦ 1860, ὅμως οἱ λίγες σωζόμενες γραπτές ἱστορικές μαρτυρίες ἀφήνουν νά ἐννοηθεῖ, πώς οἱ ἀπαρχές της εἶναι παλαιότερες, ἀλλά δυστυχῶς παραμένουν ἄγνωστες.

Πολύτιμες πληροφορίες γιά τήν ἱστορία της μᾶς προσφέρει ἡ προφορική παράδοση. Σ’αὐτόν τόν χῶρο ὑπῆρχε ἀνδρώα Μονή, μέ πολλές κτιριακές ἐγκαταστάσεις, Καθολικό, κελλιά, μετόχια, ἀποθῆκες, φούρνους, οἰκήματα διάφορα, πού ἐξυπηρετοῦσαν τίς ἀνάγκες τῶν μοναχῶν. Συνάμα δέ εἶχαν τήν δυνατότητα νά παρέχουν ἀγαπητική φιλοξενία καί στούς κατοίκους τῶν γύρω περιοχῶν.Ἡ Ἱερά αὐτή Μονή φέρεται συνυφασμένη μέ τίς ἱστορικές περιπέτειες τῆς πατρίδας μας. Οἱ ὁπλαρχηγοί μέ τούς ἄνδρες τους, πού δέν ἄντεχαν τήν σκλαβιά καί ξεσήκωσαν ἄλλη μιά ἐπανάσταση κατά τῶν Τούρκων τό 1878, χρησιμοποιοῦσαν ὡς κρησφύγετο καί τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου. Μετά τήν καταστολή τῆς ἐπαναστάσεως, ἡ Μονή ἐρημώθηκε. Οἱ περισσότεροι μοναχοί σφαγιάστηκαν ἀπό τούς Τούρκους καί οἱ ὑπόλοιποι κατέφυγαν στό Ἅγιον Ὄρος. Ἀπό τό ὅλο Μοναστηριακό συγκρότημα διασώθηκαν τό Καθολικό καί κάποιες πτέρυγες τῶν κελλιῶν ἐρειπωμένες. Στήν περίοδο 1900-1940 τήν διαχείρηση τῶν κτημάτων τῆς Μονῆς καί τῶν ἄλλων ἐσόδων της, ἀνελάμβαναν ἀνά πενταετία οἰκογένειες τοῦ Κολινδροῦ. Ἡ Γερμανική κατοχή, συνέβαλε καί αὐτή μέ τήν σειρά της στήν τελειωτική καταστροφή της. Ἔτσι οἱ βιαιότητες τῶν κατακτητῶν τῆς πατρίδας μας μετέτρεψαν αὐτόν τόν χῶρο τῆς μυστικῆς ἀνατάσεως σέ χαλάσματα. Παρόλα αὐτά ἕως τό 1980 σώζονταν τό Καθολικό τοῦ Μοναστηριοῦ ἐρειπωμένο.

Τό 1980-1982 κατεδαφίζεται ἀπό τούς κατοίκους τοῦ Κολινδροῦ καί αὐτό τό τελευταῖο ἀπομεινάρι τοῦ παρελθόντος καί στή θέση του ἀνεγείρεται ἕνας μικρός ναός, ἁπλή τρίκλιτη Βασιλική, ἐγκαινιασμένος ἀπό τόν μακαριστό Μητροπολίτη Κίτρους κυρό Βαρνάβα.Αὐτός ὁ μικρός ναός ἦταν τό μοναδικό κτίσμα πού ἀντίκρυσε ἡ σημερινή μοναστική ἀδελφότητα, ὅταν τό 1987 ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὁδήγησε τά βήματά της σέ αὐτόν τόν εὐλογημένο χῶρο. Ὁ τότε Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος κ. Ἀγαθόνικος, ἐν τῇ ἐγνωσμένῃ του ἀγάπη πρός τόν μοναχισμό, πρωτοστάτησε ὥστε ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ἐπισήμως νά ἀνασυσταθεῖ καί νά μετατραπεῖ σέ γυναικεία. Ἔτσι μετά ἀπό τίς τόσες περιπέτειές της μέσα στόν χρόνο ἀρχίζει γι’ αὐτήν μία νέα σελίδα στήν ἱστορία της μέσα ἀπό τήν ὁποία θά συνεχισθεῖ ἡ μοναχική παράδοση αὐτοῦ τοῦ τόπου. Θά ἠχήσει καί πάλι τό τάλαντο γιά νά συνάξει ὅμως αὐτή τήν φορά τήν πρώτη γυναικεία μοναστική ἀδελφότητα ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τῆς Ὁσιολογιωτάτης Καθηγουμένης Εἰρήνης Μοναχῆς. Στήριγμα καί συμπαραστάτης στούς ἀγῶνες τῆς νέας Συνοδείας ὁ πνευματικός της πατέρας Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀθηναγόρας Καραμαντζάνης

Στίς 27 Σεπτεμβρίου 1987, ἡμέρα χαρμόσυνη καί σημαντική γιά τήν Ἱερά Μονή, ἔγινε ἡ θεμελίωση τῆς πτέρυγας τῶν κελλιῶν ἀπό τόν τότε Μητροπολίτη κ. Ἀγαθόνικο καί ἔτσι, μέ τήν εὐλογία τῆς ἐκκλησίας, ξεκίνησε ἡ ἐκ βάθρων ἀνοικοδόμησή της. Θά ἔπρεπε ὁ ἔρημος αὐτός τόπος, ὅπου ἕως τότε φύτρωναν ἀγριόχορτα, νά μετατραπεῖ σέ ὀργανωμένο μοναστικό συγκρότημα. Βαρύ τό ἐγχείρημα καί πολύς ὁ μόχθος γιά τούς ἀδύναμους ὤμους τῆς ἀδελφότητος, ὅμως ἡ ἀκράδαντη πίστη στόν Θεό, ἡ χάρη τῆς Παναγίας μας καί ἡ συμπαράσταση καί πρεσβεία τοῦ μεγάλου προστάτου Ἁγίου Ἀθανασίου εἶναι αὐτά πού ἐνισχύουν τόν ζῆλο της στήν ἐπίπονη αὐτή πορεία. Σιγά-σιγά ὄμορφα ἀρχιτεκτονήματα ὑψώνονται δοξολογικά, πού παρακινοῦν τίς ψυχές πού τά κατοικοῦν νά ἀναπέμπουν μέ εὐγνωμοσύνη ἀκατάπαυστες εὐχαριστίες στόν Κύριο.

Ἡ Ἱερά Μονή ἕως σήμερα δέν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ οἰκοδομικά, ὅμως ἔχουν γίνει τά ἀπαραίτητα γιά τήν εὔρυθμη λειτουργία της, ἀλλά καί γιά τήν φιλάδελφη διακονία τῶν προσκυνητῶν, πού μέ ἀγωνιώδη προσδοκία καί βαθύ πόνο καταφεύγουν στά Μοναστήρια ἀναζητώντας τό ἄρωμα τῆς θείας Χάριτος καί τήν μυστική θεία παρηγοριά.Ἀποκορύφωμα τῶν οἰκοδομικῶν ἀγώνων ὑπῆρξε τό Καθολικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τό κέντρο τῆς ζωῆς τῶν μοναχῶν, ὅπου μέσῳ τῆς λατρευτικῆς ζωῆς συντελεῖται ἡ πνευματική ἀλλοίωση τῆς ψυχῆς, ὁ ἁγιασμός της καί ἡ ἕνωσή της μέ τόν Θεό. Ἐγκαινιάσθηκε στίς 12 Σεπτεμβρίου 2007 ἀπό τόν τότε Μητροπολίτη κ. Ἀγαθόνικο. Τό Καθολικό, ἐπιβλητικό καί συνάμα σεμνοπρεπές, Βυζαντινοῦ (σταυροειδοῦς μετά τρούλου) ρυθμοῦ, Ἀθωνικοῦ τύπου, περιλαμβάνει τόν κεντρικό ναό τιμώμενο στόν Ἅγιο τῆς Μονῆς Μέγα Ἀθανάσιο Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καθώς καί δύο παρεκκλήσια ἀφιερωμένα στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τήν Γοργοϋπήκοο καί τόν ἰαματικό Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα.Ἡ Ἱερά Μονή σεμνύνεται διότι ἔχει ὡς πολιοῦχο καί προστάτη της ἕναν Μέγα ἅγιο, τόν «ἁγιώτερο τῶν ἡρώων καί τόν ἡρωϊκότερο τῶν ἁγίων», τόν στύλο τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀθανάσιο. Ἦταν ἕνας γίγαντας τοῦ Πνεύματος, ἕνα ἀμετακίνητο ἑδραίωμα τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί συγχρόνως ἕνας τέλειος μοναχός καί ἀσκητής. Ὑπῆρξε πρωταθλητής γενναιότατος στούς ἀγῶνες ἐναντίον τῶν αἰρετικῶν, γι’αὐτό καί πολεμήθηκε ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως ὅσο κανείς ἄλλος. Ἐπέδειξε ἀφάνταστη ὑπομονή στούς διωγμούς, τίς ἐξορίες, τίς συκοφαντίες, τίς θλίψεις. Δέν εἶναι ὑπερβολή ἐάν ποῦμε ὅτι χάρη σ’αὐτόν διασώθηκε καί ἐπέζησε ἡ Ὀρθοδοξία μας. Ὅμως οἱ μεγάλοι του ἀγῶνες δέν δόθηκαν μόνο γιά τήν διασφάλιση καί ἐπικράτηση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλά καί γιά τήν διάδοση τοῦ Μοναχισμοῦ καί τήν βίωση τοῦ Ὀρθοδόξου ἀσκητικοῦ πνεύματος τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ἔνδοξη καί ἁγία μορφή του ἀποτελεῖ πηγή ἐμπνεύσεως καί φωτισμοῦ γιά τήν πνευματική πορεία τῆς Ἀδελφότητος.

Ἡ Ἱερά Μονή πανευλαβῶς πανηγυρίζει τήν μνήμη του στίς 2 Μαῒου. Μεγάλη παρηγορία τόσο γιά τήν συνοδεία, ὅσο καί γιά τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές ἀποτελεῖ ἡ ἐφέστιος εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου, πού φυλάσσεται στό ὁμώνυμο παρεκκλήσιό της καί πανηγυρίζει τήν 1η Ὀκτωβρίου. Τό ὄνομά της, Γοργοϋπήκοος, πού μόνη ἔδωσε στόν ἑαυτό της ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἀποτελεῖ μιά συγκινητική ὑπόσχεση γιά τούς μοναχούς, ἀλλά καί γιά ὅλους τούς Ὀρθοδόξους χριστιανούς, ὅτι: γιά τά πιστά της τέκνα θά εἶναι πάντα ἡ στοργική καί γοργῶς ὑπακούουσα Μητέρα στά θεοφιλῆ καί ἔμπονα αἰτήματά τους.Ἐκτός ἀπό τό Καθολικό, στόν χῶρο τοῦ ἀβάτου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μικρότερα παρεκκλήσια, ὅπως αὐτό τό κατανυκτικό τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τοῦ θαυματουργοῦ καί τῆς Ἁγίας ὁσιομάρτυρος Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας, δέχονται τίς καθημερινές ψαλμωδίες καί προσευχές τῶν μοναχῶν.Οἱ μοναχοί εἶναι ἱκέτες ὑπέρ ὅλης τῆς οἰκουμένης (Ἅγ.Σιλουανός) καί αὐτή εἶναι ἡ διακονία καί ἡ ὕψιστη προσφορά τους πρός τόν ἀπογοητευμένο καί ταλαιπωρημένο κόσμο μας.Ἡ δόξα καί ἡ εὐχαριστία ἀνήκει στόν Θεό, πού εὐδόκησε, ἡ Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἀθανασίου Κολινδροῦ μέσα στά πολύπαθα αὐτά χρόνια μας καί μετά ἕναν αἰώνα καί πλέον ἀφάνειας καί μαρασμοῦ νά ἀναβιώσει. Καί ἔτσι σ’ αὐτόν τόν ἁγιασμένο, ἀπό τά δάκρυα καί τίς προσευχές τῶν παλαιῶν πατέρων πού ἀσκοῦνταν ἐδῶ χῶρο, νά τελεῖται καί πάλι ἡ Θεία Λειτουργία, νά λατρεύεται ὁ Θεός καί νά ἀναπέμπονται δεήσεις γιά τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου

Κλήμης Ἀθανασίου

Από το περιοδικό ΚΥΡΙΑΚΗ